Malcolm Holcombe presteert het om voor de derde keer op rij ‘Toogenblik afgeladen vol te krijgen. En deze geijkte zinsnede is voor geen centimeter overdreven. We moesten zowaar afspraken maken om om beurten te ademen. En een drankje afhalen aan de toog, was een hele expeditie.

Malcolm plonsde in dit aardse tranendal ter hoogte van de Appalachians in Noord-Carolina. Toen hij in zijn tienerjaren was, vond zijn moeder het een goed idee hem een gitaar te kopen bij Sears, in plaats van een windbuks. Daar moeten we haar dankbaar voor zijn. Dat ogenschijnlijke futiele fait divers heeft ons een groot artiest geschonken. Singer-songwriter in hart en nieren, heeft Malcolm onderhand al een aardig songboekje bij mekaar geschreven en met zijn laatste CD “For the Mission Baby” is hij aan zijn negende album met uitsluitend eigen nummers. Denk aan de jonge Bob Dylan, Tom Waits en Steve Earle, schudt deze jongens door elkaar en je hebt een impressie van wat je van Holcombe kan verwachten. Begrijp me niet verkeerd, deze man is geen copycat, zijn werk is hoogst origineel en behoeft geen hulp van buitenaf. Ik som bovenstaande heren maar even op om hem te situeren op een waardeschaal. Dat is dus niet min. En ik denk dat ongeveer negentig percent van de aanwezigen mijn opinie zullen bijtreden.

Als Malcolm door de opeengepakte klanten waadt, voorovergebogen, lijkt hij een kleine teringlijdende minunkel op weg naar zijn laatste “whatever it is”. Van zodra hij echter zijn plaats op het podium heeft ingenomen, krijgt hij echter zijn ware allure, de levensgrote Holcombe komt dan tevoorschijn. En als hij begint te spelen en te zingen moet je zowaar al naar omhoog kijken. De man heeft duidelijk al een paar levens van misbruik van ‘genotsmiddelen’ achter zich, maar heeft er nog een met een groot en sterk artistiek gehalte voor de boeg. En daar mogen we vanavond nog eens van proeven. Het kettingroken heeft hij nog niet afgeleerd, om zijn rauwe doorrookte stem te onderhouden misschien ? Pure zelfopoffering voor zijn publiek dus.

Malcolm heeft een klare en zuivere fingerpicking stijl, met forse attack. Samen met zijn foot stomping geeft dit zijn solo act een krachtige enveloppe, vanwaar mijn vergelijking met bovengenoemde heren. Op zijn albums is hij meestal begeleidt door een bassist en drummer, en een dobro of slide-gitaar om zijn eigen gitaarspel te ondersteunen. Maar ook zonder deze hulp komt Malcolm goed uit de verf. Zijn gitaar ligt haast op zijn knieën als hij speelt, als een dobro. Hij doet zijn hele act zittend op een stoel, een beetje onderuit, alsof hij thuis in zijn woonkamer zit. “I was born to sit down”, zoals hij zelf zegt. Malcolm heeft bovenop nog een gezonde dosis humor, van een ongecompliceerd allooi, van een ongecompliceerd man uit de Appalachen.

Hij brengt uiteraard een resem songs uit zijn nieuwste telg, zoals de zeer sterke titelsong “For the Mission Baby” maar ook zijn oudere werk komt ruim aan bod. Nummers als “Goin’ Downtown” en “Burnin’ From the Inside Out” zijn zondermeer meesterwerken en nu al klassiekers in het genre, die makkelijk genre-overschrijdend kunnen gebracht worden. En dat is één van hun uitzonderlijke gaven, deze songs kunnen ook in een alt rock arrangement een interessant uiterlijk krijgen. Zoals destijds Dylan ook bewezen heeft als hij zijn materiaal voor het eerst electrisch bracht met de hulp van o.a. Mike Bloomfield en Al Kooper.

Een door iedereen buitengewoon gesmaakt concert in het overvolle Toogenblik. Ik kan me vergissen, maar ik denk het niet, Malcolm heeft met zijn uitmuntende prestatie gemaakt dat wij alle ongemakken van een te vol huis niet meer gewaar werden. En een goeie zaak voor het huis in kwestie natuurlijk. Tenslotte is een goeie opkomst de grootste beloning die een vrijwillige medewerker kan overkomen. Het geeft moed om verder te boeren.

witteMVS

Version Français (Michel Preumont)

Tu te pointes à 20h20 aux confins de Bruxelles, là où les politiques veulent construire un flambant neuf centre de détention 5 étoiles( jacuzzi, massage thaïlandais, champagne à volonté...) pour les malheureux s'étant, par mégarde, égarés sur des voies pas catholiques, ni coraniques!
File sur les marches menant au club, impossibilité d'atteindre le bar, en un mot,Toogenblik was boejevol!
Britney Spears? Lady Gaga? Les Chippendales?
Non, fieu, une sexy star à calvitie prononcée, aux vêtements n'ayant jamais vus un teinturier:Malcolm Holcombe.
C'est la troisième fois qu'il remplit la salle.
Dans la cohue tu perds ton Rootsville collega, le Witte, coincé près du toog sans doute!
Marcie, pourquoi tu vas pas au bar nous commander une tournée? Michel, manneke, j'ai emporté mes boterhammen, mon boestring et j'ai une réserve de Cara Pils dans ma sacoche.
OK, tu vas pas demander aux Zollandaises, assises à tes côtés, de te payer une Maes, tu sais que leurs économies sont chez Rabobank.

21h, l'artiste US, flanqué du comédien maison se frayent un passage vers le podium.
Un discours lyrique de Luc Hoste! Dames (in 't Vloams) und Messieurs:

Malcolm Holcombe!
Le compteur indique 55 piges, mais la carrosserie 155.
Une dizaine d'albums pour le singer/songwriter d' Asheville, une ville pleine de mégots, en Caroline du Nord.
Le dernier en 2009 'For the Mission Baby'.
Feu: 'Mama told me so' du bluesy/folk presque narratif, une voix grommelante de mâcheur de tabac, de la profondeur ...ça sent pas la lavande mais la sueur...who' s gonna love me when I'm old...La solitude du coureur de jupons vieillissant!
Petite séance de fingerpicking nerveux, les Appalaches il connaît: 'Goodtimes' sur 'Gamblin House' aux lyrics dirty realism, American lowlife.
Ecoute ça:...vomit up sweet Charlotte's cider Closets full of thirsty liars... du vécu et, la manière dont il interprète ces pépites, idem!
Tu vois ces scènes sordides sur son visage, ce gars, c'est pas rien qu'un performer génial, c'est un film de Jarmusch vivant.
'For the Mission Baby' elle avait 16 ans et dansait sur les Beatles en 65. Splendide ballade teintée de classicisme à la Tom Waits.
Hey Toogenblik, it's good to be back, ya know...de son accent traînant. En route pour quelques anecdotes colorées pour introduire 'Anna Rubyanne', titre intense qu'il décore de mimiques d'illuminés.
Enchaînement immédiat, l'excité ' Goin downtown'.
Faut faire gaffe, le gaillard descend en ville ..gonna make the news... faut téléphoner à Thielemans, va y avoir du vilain!
La suivante est pour Becky, a physical therapist. Une tendre ballade pour cette Becky ...blessed with a special heart...
Petite page d'histoire locale 'Hannah's Trading Post', avec photos noir/blanc de mines abandonnées, ..rusty coal cars standin frozen...Grande force évocatrice.
Et ce regard, effrayant de rage contenue!
Nouveau flashback, son enfance in North West Carolina avec the church ringing bells et les chewing monks...'Whenever I pray'.
Le troubadour hirsute se balance dangereusement sur son siège en l'utilisant comme rocking chair.
Le bluegrass suivant fut composé à Nashville, dans un cheap hotel, je partageais une chambre avec un autre égaré: 'Leonard's Pigpen'.
Nouvelle ballade désabusée 'Goin' Home'.
Une dernière pour vous permettre de boire un coup: 'Doncha miss that water'. Une tranche poétique et passionnée, précédée d'un épisode de philosophie animalière, consacrée à son clebs, 'Holdin'.
Mr Good Dog, who, like me, was born to sit down sans jamais poser de questions!

Set 2
Redémarre en douceur, avec un americana/folk à la James Taylor 'Straight and tall', suivi sans pause du country/blues 'Not Forgotten', dans la veine John Prine ou Calvin Russell, mais faut rester humble.... I'm just a little one....!
Pas le temps d'applaudir, 'Who carried you'...ouais, qui t'a transporté du cimetière vers le liquorstore? Who dunnit?
Encore une chanson épique qui pénètre ton cerveau et ton âme.
Une démonstration de fingerpicking culinaire, dédiée à Gerrit le coq: 'Marvelene's Kitchen'.
Des sujets terriens d'un mec ayant connu pas mal de bas, quelques hauts, content d'être toujours là.
Une musique respirant le vécu, l'honnêteté, l'authentique chantée d'une voix rocailleuse et brûlée à l'image des Blue Ridge Mountains, sa terre.
'Kiss me when I'm sleeping'. Just a voice and a guitar. O K, mais quelle voix et le mec sait comment manier une guitare !
Une lovesong: 'Blue Flame', presque du Leonard Cohen.
Un cri furieux pour entamer 'Yesterday's Clothes'. Francis me souffle, Malcolm, lui, il porte last year's clothes...Un cauchemar éveillé ce titre visionnaire...blood 's gonna flow...
'Gamblin House' un acoustic Delta blues.
'Another one gone' titre mélancolique, inspiré par un mineur d'origine Russe.
Des short stories mêlant prose et poésie.
Le posé 'A Bigger Plan' pose les questions existentielles ...pourquoi tout ça m'est arrivé?
Aussi fort que du Townes Van Zandt ou du Tom Russell.
'Doin his job', sur le CD plus ancien 'I never heard you knockin' , un Christian rock, met fin à ce set fabuleux.

Un triple bis
Le joyeux 'Short Street Blues' (ou 'Chicken Blues'): une ruelle où il vécut et connut quelques avatars grotesques: un barbecue, au deuxième étage, les poulets sur la grille, les voisins criant' au feu', des pompiers casqués rouge, des lances d'incendie... Laurel & Hardy au Toogenblik!
Brillant!
'Sparrows & Sparrows' le blues des moineaux et des rouge-gorges.
La préférée d'Edith Piaf!
'A far cry from here' sera le dernier cri de ce performer d'exception qui se prépare à une longue séance de dédicaces.
See you next year, Malcolm?

With a huge dose of intensity and passion Malcolm Holcombe captured everyone in the crowd at Crossroads in Bergen op Zoom last tuesday. WOW ! What a performance !!
Malcolm had six successful gigs in Holland and every americana fan just had to be there, so due to all the great reviews in Dutch, I’ll try and write a short one in English :-)

If you prefer to read a great review in Dutch or even in French go to concert reviews and you’ll find a rave review of my rootsville colleague who went to the Belgium gig.

I (and I’m sure everyone with me) enjoyed every minute of the show, feet stomping and moving like he sat in a rocking chair (I bet he has one at home), he sang and joked with his gritty raw voice as if it was all he ever did in life. In between songs he told stories about home that were sometimes hard to follow, but funny as well. His kinda aggressive wild look and voice made you wonder.. nothing of it is to be found in his lyrics, most of them are very tender and heartfelt. Acoustic folk, country and blues.. an awesome blend of styles. He plays his guitar in a unique way, a variety of picking, beating and a gentle touch. For those who missed his gigs, his cd ‘FOR THE MISSION BABY’, released last october (in Europe) is outstanding, a must have ! (Purchase online: website

But.. if you ever get the chance, go see him live !! You won’t be disappointed !
Take a look at the crossroads site
from time to time, I’m sure his live songs will be online some time soon. Listen and you’ll experience part of the enthusiasm you’ve been reading about.

Thanks to Joanna, Jos, Malcolm and everyone attending for a great night out ! (live4fun)